Dýr er dropinn

Á Íslandi er dýrt að drekka. Jafnvel ódýrasta rauðvínið kostar þúsundkall sem þætti mikið í flestum Evrópulöndum. Samt lætur maður þetta stundum eftir sér því með góðri steik er gott að súpa á þokkalegu rauðvíni og ekki leiðinlegt að horfa á sólarlagið hýrður víns af tári. En af því vínið er dýrt þá kaupir maður það ódýrasta og ákveður að láta sér þykja það gott. Ég þekki varla muninn á svonefndum „góðum“ vínum og „lélegum.“ En það er af því ég er smáborgari og sáttur við það. Mér er slétt sama hvað stendur utan á flöskunni á frönsku eða ítölsku ef innihaldið er gott. Og bragðið verður ekki betra þótt flaskan kosti nokkur þúsund.
Þess vegna var merkilegt að lesa umkvörtun víngæðings Mbl um daginn þar sem hann vildi fá dýr úrvalsvín í hillur ÁTVR. Skilja mátti að stór hópur fólks vildi gjarna borga meira fyrir rauðvínið sitt en þúsundkallinn og ekkert nema gott um það að segja því fólk sem á peninga, vill gjarna eyða þeim. Þessi hópur velur sér að sama skapi baráttumál við hæfi. Það hlýtur að vera gaman að berjast fyrir því að fá að borga meira fyrir það sem er þegar of dýrt.
En eftir svar Höskuldar Jónssonar í útvarpinu og Mbl. efast ég um að gæðingurinn spretti mikið úr spori á næstunni. Þar sannaðist gamla vísan. „Margur hratt úr hlaði reið og hugði veginn greiðan. ..“