Sóleyjarkvæði

„Sóley sólufegri,
situr við hafið á kóralskóm
leikur við linda
lykill frá Róm…“
Í vínilplötustaflanum mínum er Sóleyjarkvæði eftir Jóhannes úr Kötlum við lög Péturs Pálssonar í flutningi hans og einvalaliðs leikara og söngvara. Þetta er sparieintakið, keypt á menntaskólaárunum, eftir ógleymanlega stund í lítilli skólastofu. Finnur Torfi Hjörleifsson kenndi okkur þá íslensku og bauð til samverustundar seinnipart dags, að lokinni kennslu, mætti með grammófón í kassa og eftir stutta kynningu á efni kvæðisins var platan sett á fóninn. Tíminn leið hratt.
„Veraldarvini sína
hún tölunum taldi
hróðug eins og hefði hún allan
heiminn á sínu valdi…“
Það þarf svo sem ekki að fjölyrða um áhrifin. Lengi vel kunni ég allt kvæðið og enn sitja eftir í minninu hendingar sem gott er að hafa yfir, sér til hugarhægðar. Góðar vísur eru aldrei of oft kveðnar. Hvenær verður Sóleyjarkvæði endurflutt á sviði með hljómsveit fyrir fullu húsi? Ég bíð spenntur.
„Langir eru dagar,
enn lengri nætur,
geigurinn og beygurinn
grípur um hjartarætur…“