Fólkið sem fer í hundana

Hundaeigendur eru ekki eins og hundafólk.
Hundaeigendur aga sinn hund og kenna honum að hlýða, ala hann vel, láta hann ekki ganga lausan að óþörfu og vita að hundurinn er ekkert annað en húsdýr sem ber að sýna virðingu í samræmi við það. Hjá hundaeigendum er hundurinn yfirleitt ánægður með lífið og tilveruna. Ég þekki nokkra hundaeigendur og kann vel við þá.

Hundafólk er af öðru sauðahúsi.
Hundafólkið kemur saman á Geirsnefi til að minnast kjölturakkans Lúkasar, kveikir á kertum og faðmast til að veita hvert öðru stuðning í sorginni og söknuðinum vegna 111. meðferðarinnar á litla greyinu. Það var byrjað að smíða gálga þegar seppi kom fram.
Hundafólk fer á námskeið til að læra að umgangast hundinn sinn en vanrækir yfirleitt uppeldi barna sinna svo til vandræða heyrir. Á sumum heimilum er hundurinn baðaður oftar en skítugasta barnið.
Hundafólk fullyrðir að hundurinn verði að ganga laus öðru hverju, jafnvel í margmenni, því honum þyki það gaman. Ef hundurinn bítur einhvern við slík tækifæri, er það yfirleitt hinum bitna að kenna. Hundafólk trúir engu misjöfnu upp á hundinn sinn og lendir iðulega í slagsmálum vegna hans.
Hundafólkið á oftast fleiri hunda en það getur sinnt. Því miður er engin hundaverndarnefnd til að svipta það forræði yfir kvikindunum.
Hundafólkið er oft ófært um að hreyfa sig og keyrir því oft eftir fáförnum vegum meðan seppi töltir við hlið bílsins. Yfirleitt stendur kamelstrókur út um bílgluggann. Þetta fólk telur sér trú um að það sé gefið fyrir útivist með hundinum.
Hundafólki finnst gott að láta hundinn sleikja sig í framan. Oft er það eini andlitsþvottur viðkomandi.
Hundafólki finnst óþarfi að hreinsa upp skít á víðavangi eftir hundinn. Því finnst tilvalið að hundurinn kúki í garði nágrannanna og bregst illa við aðfinnslum þar að lútandi.
Greindarvísitala hundafólks samsvarar oft þyngd hundsins.