Bleikt gripið í bólinu

Vondar þýðingar og mjög enskuskotið málfar einkennir suma vefmiðla. Þar eru tveir fremstir í flokki, dv.is og bleikt.is. Mbl.is komst oft nálægt þeim, þegar sumarstarfsmennirnir fengu að leika lausum hala í erlendum fréttum, um svipað leyti og prófarkalesarar fóru í frí.  En ekkert slær dv.is við á góðum degi. Þar er skemmdasta málfarsið sett fram undir dulnefninu ritstjórn og er vandfundin frétt sem er vel unnin og á góðu máli. Google Translate kemur í stað orðabókar og ekki leynir sér þegar viðkomandi starfsmaður skilur ekki efni fréttarinnar á frummálinu.

Bleikt.is er skör ofar. Þar er greinaflokkur sem nefnist Játningar. Neðst í flestum pistlum stendur þetta: „Ert þú með sögu sem þú vilt deila með lesendum? Sendu okkur póst á jatningar@bleikt.is – við gætum nafnleyndar.“ Af þessu má ráða að pistlarnir séu innlendir, sendir frá lesendum bleiks, sem eru á annað hundrað þúsund í hverri viku. Miðað við lesendafjölda mætti halda að ekki skorti innsent efni, því íslenskar konur (vefurinn er ætlaður drottningum) hafa frá mörgu að segja. Það gera þær hins vegar á öðrum vettvangi, því þessir pistlar eru eingöngu heimasmíðaðir á fjölmennri ritstjórn vefsins, oftast lauslega þýddir og illa staðfærðir úr erlendum veftímaritum. Rannsókn frómra aðila sem lásu flestar játningarnar í dag, leiddi þetta í ljós. Google Translate er helsta hjálpartækið og kastað er höndum til verksins. Um það vitnar þetta dæmi í dag, 8.9.2011.: (Svaf hjá giftum manni og sagði konunni hans það). Merktur Nafnlaust:

„Ég fór á djammið með vinkonum mínum. Þar var þessi ótrúlegi hönk sem nálgaðist okkur. Hann bauð okkur að setjast hjá sér og vinum sínum sem voru með sér borð á staðnum. Hann var ótrúlega áhugasamur um mig.
Hann sagði mér að hann væri skilinn og ánægður með það. Hann talaði um hversu æðislegt það væri að vera einhleypur en sagðist eiga börn. Hann var vel stæður og í góðri vinnu.
Því meira sem ég talaði við hann, því hrifnari varð ég. Hann var gáfaður, kraftmikill og ég heillaðist af honum.Hann sagðist vilja taka mig út að borða og kynnast mér. Hann vildi ekki bara kynnast mér til að sofa hjá mér.
Við töluðum mikið, káfuðum á hvort öðru, dönsuðum og héldumst í hendur. Ég viðurkenni að ég var mjög heilluð. Við eyddum 8 klukkutímum saman og þeir voru stórkostlegir…
Svo kom sprengingin einum og hálfum degi seinna. Ekki frá honum, nei, heldur frá einum vini hans sem sagði vinkonu minni.
Ég var reið. Eða það er ekki rétta orðið. Ég var tryllt. Að gaurinn skyldi voga sér að ljúga beint í andlitið á mér, alla nóttina! Og hann var svoooo góður í því. Af hverju gera menn svona? Finnst þeim gaman að ljúga konur fullar? Hann lék sér að líkama mínum og tilfinningum. Á meðan konan hans beið heima.
Ég hugsaði mikið um hana, eitthvað ótrúlega sterkt bærðist innra með mér. Hún var heima, bíðandi, treystandi honum, hugsandi um heimilið…meðan hann væri úti, ríðandi öllu sem hreyfðist. Ég þekkti þetta of vel því ég hafði lent í þessu sama.
Ég fann hana á Facebook. Ég skoðaði myndina af henni og allt inní mér öskraði: „Þú VARST þessi kona! Þú varst hún á meðan maðurinn þinn hélt framhjá í mörg ár og enginn sagði þér neitt! Ætlaru ekki að segja neitt?“
Svo ég skrifaði henni bréf. Ég sagði henni allt. Við töluðum meira að segja saman í síma. Þegar ég skellti á, fór ég að gráta. Ég var svo ótrúlega sorgmædd því ég vissi að hún myndi í framhaldinu ganga í gegnum helvíti. Ég fann blóðið streyma um líkamann og hendurnar titra, ábyggilega í takt við hennar líðan. Ég vissi að veröldin hennar væri hruninn. Ég upplifði þetta allt með henni…
Þegar ég róaðist bergmálaði rödd hennar í huga mér, síðustu orðin sem hún sagði áður en við kvöddumst: „Takk. Takk fyrir að vera svona hugrökk að segja mér frá þessu.“

Á vefnum I’m divorced, not dead, birtist 18.júlí, 2011, þessi pistill.  Ekki þarf gripsvit til að sjá að þarna hefur Nafnlausi höfundurinn á bleikt.is fengið efnið, stolið, stælt og snarað lauslega.  Þetta er ekki íslensk reynslusaga. Hvergi er vitnað í erlendu heimildina, frekar en í öðrum stolnum og stældum pistlum á bleikt.is. Þeir þekkjast á slæmu málfari, enskuskotnu orðalagi, erlendum aðstæðum og röngum þýðingum. Af nógu er að taka.

Oft hefur verið sagt að ábyrgð vinsælla höfunda og vefrita sé mikil, því það les fólk sem fyrir því er haft. Fallegt mál er yndi fyrir auga og anda. Án góðra þýðenda væri bókmenntaheimur okkar fátækari. Það jaðrar við 111. meðferðina að bjóða þeim upp á sora sem eiga aðeins það besta skilið. Vefur sem er ætlaður drottningum, á að vera vandari að virðingu sinni en raun ber vitni og bjóða upp á gæðaefni.