Undanfarna viku hef ég byrjað hvern dag á því að opna bókina Brosað gegnum tárin (Sæunn Ólafsdóttir, 2005, AB) af handahófi og vitnað í texta sem á vegi mínum verður. Þetta kalla ég fegurðarmola og tileinka þá útlitsáhugafólki, pjattrófum smartlanda og öðrum smekkvísundum, birti á fésbókarvegg mínum og hef orðið var við vaxandi hamingju í nærsamfélagi mínu með þetta veganesti út í dagsins önn. Fölskvalaust þakklæti hitar hjartaræturnar og ég finn mig tilbúinn að gera meira.
Kafloðnir femenistar á jaðrinum þurfa líka sitt og þeim er tileinkaður þessi texti eftir Kjartan og Sigurjón, únga menn sem áttu sína stundarfjórðungsfrægð á innsíðu Þjóðviljans 1973, en sáu svo sannarlega fram í tímann, því alkunna er hvað jafnréttisáhugi eykur hárvöxt í handakríkum. Ég vil leggja skilgreiningadeildinni lið með þessum hætti.
Þetta er argasti leir semég hef lengi séð. Og hugsunin, hún er úti í móa.
Þetta gæti verið eftir einhvern núverandi leirfélaga. En titillinn fannst mér duga í þessa færslu,
magnað að geta kastað frá sig einhverju. Það kann ég ekki.