Mannkindin meinvilla

Þetta er sjálfsagt eini dagur ársins þar sem er hægt er með góðu móti að hnýta í einna verstu þýðingu/umyrkingu á sálmi sem um getur. Þótt ég feginn vildi, gæti ég ekki útskýrt fyrsta erindið af heimsumbólinu. En kannski þarf ég þess ekki. Jólin standa ekki og falla með einum sálmi sem hverfur hvort eð er í hringiðuna og frumgæði ljóssins verða áfram torskilin og mannkindin, sem ég hélt ungur að væri rolla sem hefði orðið eftir uppi á fjöllum, verður alltaf kindarleg, hvað sem prestarnir segja.
Jólin eru reyndar löngu komin í mínum ranni. Þau eru hlæjandi börn sem stökkva upp í til manns í rauðabítið og veifa gjöfum sem jólasveinninn færði þeim um nóttina, skreyta jólatréð undir kjörorðinu „mest er best“ og láta kenningar um burðarþol greina út í veður og vind, þreifa í laumi á pökkum og þreytast seint á að heyra sögur þar sem hið góða sigrar alltaf og öll dýrin í skóginum eru vinir.
Með svona fólki er gott að fagna jólum.